English
अथर्ववेद - काण्ड 2/ सूक्त 35/ मन्त्र 4
सूक्त - अङ्गिराः
देवता - विश्वकर्मा
छन्दः - भुरिक्त्रिष्टुप्
सूक्तम् - विश्वकर्मा सूक्त
घो॒रा ऋष॑यो॒ नमो॑ अस्त्वेभ्य॒श्चक्षु॒र्यदे॑षां॒ मन॑सश्च स॒त्यम्। बृह॒स्पत॑ये महिष द्यु॒मन्नमो॒ विश्व॑कर्म॒न्नम॑स्ते पा॒ह्यस्मान् ॥
स्वर सहित पद पाठघो॒रा: । ऋष॑य: । नम॑: । अ॒स्तु॒ । ए॒भ्य॒: । चक्षु॑: । यत् । ए॒षा॒म् । मन॑स: । च॒ । स॒त्यम् । बृह॒स्पत॑ये । म॒हि॒ष॒ । द्यु॒ऽमत् । नम॑: । विश्व॑ऽकर्मन् । नम॑: । ते॒ । पा॒हि॒ । अ॒स्मान् ॥३५.४॥
स्वर रहित मन्त्र
घोरा ऋषयो नमो अस्त्वेभ्यश्चक्षुर्यदेषां मनसश्च सत्यम्। बृहस्पतये महिष द्युमन्नमो विश्वकर्मन्नमस्ते पाह्यस्मान् ॥
स्वर रहित पद पाठघोरा: । ऋषय: । नम: । अस्तु । एभ्य: । चक्षु: । यत् । एषाम् । मनस: । च । सत्यम् । बृहस्पतये । महिष । द्युऽमत् । नम: । विश्वऽकर्मन् । नम: । ते । पाहि । अस्मान् ॥३५.४॥
अथर्ववेद - काण्ड » 2; सूक्त » 35; मन्त्र » 4
Translation -
A learned person, who neither knows the science of Yajna [sacrifice] nor displays wisdom and calmness at the proper time and through arrogance considers the spiritually advanced persons as unfit for gift, thereby commits a sin, may God, the Creator of the universe release him from that sin, for the sake of his welfare. [1]
Footnote -
[1] A learned person, who through pride considers himself superior to other contemplative souls commits a sin. Pride of piety and knowledge is a vice and not a virtue.