शब्दार्थ -
शब्दार्थ - (ये) जे लोक परमेश्‍वराची उपासना करणे सोडून (असम्भूतिम्) अनादी आणि सत्त्व, रज, तम या गुणांनी युक्त प्रकृतीरूप जड वस्तूची (उपासते) उपासना करतात (प्रकृति अनादि आहे, पण ती जड अचेतन आहे, त्यामुळे जडची पूजा, मूर्तीपूजा त्याज्य व व्यर्थ आहे) ते प्रकृतिपूजक मनुष्य (अन्धम्, तमः) सर्वांना आवृत करणार्‍या (अज्ञानरूप) अंधकारात (प्रविशन्ति) प्रवेश करतात (अज्ञानन्धकारामुळे त्याना सत्य स्वरूप वा उपास्यदेव कोण, याचा निश्‍चय होत नाही) तसेच (ये) जे मुनष्य (संभूत्याम्) महत्त्व आदी रूपाने परिणामात आलेल्या सृष्टीमधे (रताः) रमण करतात (ते) (उ) तेदेखील अवश्यमेव (ततः) त्या (प्रकृतिजनक मनुष्यापेक्षा) (भूय इव) अधिक प्रगाढ अविद्यारूप अंधकारात सापडतात ॥9॥

भावार्थ - भावार्थ - सर्व अचेतन जगाचे जे नित्य कारण म्हणजे प्रकृती, त्या प्रकृतीला जे लोक उपास्य मानतात, ते अविद्येत गुरफटून दुःख क्लेश भोगतात. तसेच जे त्या कारणरूप प्रकृतीपासून अत्यंत स्थूल सूक्ष्म कार्य कारणरूप अनित्य व संयोगजन्य कार्याला अर्थात् जगाला इष्ट वा उपास्य मानतात, ते अधिक अज्ञानात सापडून त्याहून अधिक दुःख क्लेश भोगतात. यामुळे सर्व लोकांनी केवळ सच्चिदानंद स्वरूप परमेश्‍वराचीच उपासना सदा करावी. ॥9॥